Obligatierating

Obligaties zijn leningen die uitgegeven worden door bedrijven of overheden. Wanneer u intekent op een obligatie dan verleent u krediet aan de uitgever ervan. U wordt dus schuldeiser en het bedrijf of de overheid schuldenaar. Als schuldeiser rekent u erop dat de schuldenaar aan zijn verplichtingen zal voldoen, d.w.z. jaarlijks interesten uitkeren en op de eindvervaldag uw kapitaal teruggeven.

Het is dan ook verstandig om enkel geld te lenen aan bedrijven en overheden die kredietwaardig zijn. Die kredietwaardigheid wordt beoordeeld door gespecialiseerde bedrijven, waarvan de bekendste Moody’s, Standard & Poor’s, en Fitch zijn.

De beoordeling van de kredietwaardigheid van de emittent gebeurt op vraag van de emittent en op diens kosten. Het ratingbureau analyseert de boekhoudkundige cijfers van de emittent en andere factoren die het risico kunnen beïnvloeden, bijv. verstrekte garanties en financiële ruggensteun van een moedermaatschappij of hogere overheid.

De beoordeling zelf neemt de vorm aan van een rapportcijfer of obligatierating. Dat is een code bestaande uit 1 tot 3 letters en een cijfer, of een plus of een min, afhankelijk van het ratingbureau.

In het algemeen geldt dat wanneer de emittent een slechtere rating heeft en dus minder kredietwaardig is  er een hogere rente moet betaald worden om het grotere risico te compenseren. De meest kredietwaardige obligaties (beste rating) zijn dus per definitie de obligaties die de laagste rente uitkeren.

Institutionele beleggers, zoals gemeenschappelijke beleggingsfondsen, zullen doorgaans enkel obligaties in portefeuille willen nemen of houden met een score van minstens Baa3 (volgens Moody’s) of BBB- (volgens Standard & Poor’s en Fitch). Deze categorie wordt ook wel “investment grade” genoemd.

Hierna vindt u een vergelijkende tabel van de obligatieratings vanaf een score van B3/B- of hoger. Obligaties met een rating die lager is dan B3/B- zijn zeer zwak of blijven in gebreke bij de betaling van interesten of bij de terugbetaling van het kapitaal.